Alpe d’HuZes 2016

2 juni jongstleden, 16:27 uur. Door en doornat bereik ik voor de vijfde keer die dag de top van Alpe d’Huez. Ik heb het ijskoud. Met pijn en moeite frommel ik mijn regenjasje en handschoenen aan en begin direct aan de ijskoude, drijfnatte en gevaarlijke afdaling.

Af en toe lijkt het alsof ik een rivier oversteek, zoveel water stroomt er over het wegdek. De velgen van mijn racefiets ‘vreten’ de remblokjes op alsof het niks is. Voor het eerst in 4 deelnames realiseer ik me dat 6x op één dag écht gekkenwerk is. Moet ik überhaupt aan een 6e klim beginnen? Stiekem hoop ik dat de organisatie voortijdig een einde maakt aan deze dag, dan hoef ik die keuze niet te maken. Beneden in het dal besluit ik gelijk door te fietsen naar het startplein, dan heb ik dat alvast gehad. Ik schreeuw naar Monique (die langs de weg staat) en vraag om een setje droge kleding. Bij het startplein zie ik Roy van het medisch team. Later die avond hoor ik van hem dat het niet veel gescheeld had, of ik was uit koers gehaald. Ik voelde superkoud aan en een aanwezige arts had blijkbaar drie keer iets geroepen zonder dat ik daar op reageerde…

“Af en toe lijkt het alsof ik een rivier oversteek, zoveel water stroomt er over het wegdek”

Alpe d’HuZes 2016

In ons huisje aangekomen – het is inmiddels over vijven – ril ik als nooit tevoren. Klappertandend en hulpeloos sta ik in de kamer, ik kan helemaal niks meer! Monique kent me goed genoeg om te weten dat het advies om te stoppen, niet aan mij is besteed. Ze besluit mij uit te kleden, af te drogen en warme, droge kleren aan te trekken. Sokken, schoenen, broek, been- en armstukken… alles wordt vernieuwd. Ik krijg een fleece deken om en word door haar min of meer ‘gedwongen’ om warme koffie te drinken en een pannenkoek te pakken. Rond half zes voel ik me in staat om aan een zesde klim te beginnen. In bijna twee en een half uur worstel ik me naar boven. Negen minuten vóór de officiële sluiting duw ik het voorwiel van mijn Ritchey over de finish. Voor het 4e achtereenvolgende jaar heb ik de Alp 6x op één dag bedwongen. Wat heet… hebben WE de Alp 6x bedwongen! Zonder de hulp en support van Monique zou het dit jaar zeker niet gelukt zijn, daar ben ik honderd procent van overtuigd!

“Negen minuten vóór de officiële sluiting duw ik het voorwiel van mijn Ritchey over de finish”

Toen ik vannacht in een hotel in Beaune lag te piekeren, realiseerde ik me ineens dat Monique in de laatste levensfase van haar vader, met precies diezelfde toewijding als eergisteren, voor hém heeft gezorgd (Karel is in februari van dit jaar overleden aan leukemie). Alles op alles zetten en zichzelf helemaal wegcijferend om een ander optimaal te laten functioneren. We kunnen het Karel helaas niet meer vragen, maar ik weet eigenlijk zeker dat zijn laatste week tegelijkertijd ook een van de mooiste moet zijn geweest…

1 gedachte over “Alpe d’HuZes 2016”

  1. Hoi Marc! Leuk jullie te zien bij de Carolina Hoeve. Brings back good memories. Al terug lopend met mijn zoon het nog eens terug gehaald. Kon me het deels herinneren… de kou… de twijfels van Roy… moet eerlijk zeggen dat ik gedacht heb… waarom… en voor wie, daarvoor ken ik je onvoldoende. Vastberadenheid en eigenwijs kan ik in een mens wel waarderen. We zijn die dag nét na elkaar binnengekomen. Onze 3e klim, aangewakkerd door mijn zoon, was pittig, nat en redelijk koud. Gelukkig waren we op tijd. Al met al een ervaring om nooit te vergeten en wie weet doen we het nog wel een keer. Groetjes aan je vrouw en zoon en tot een volgend moment.

Reacties zijn gesloten.