Inmiddels weer lekker thuis bij Monique en Max. Na vannacht om ongeveer 4:00 uur de top van de Stelvio te hebben bereikt, begon ik in de dichte mist aan de afdaling. Ik ben op de ‘tast’ naar beneden gereden… ik zag op sommige punten helemaal niks.
Als de weg ophield, wist ik dat ik weer een haarspeldbocht had bereikt. Plots stak een hert de weg over, ik weet écht niet wie er harder schrok. Een kilometer verder liep een vos over de weg. In plaats van snel weg te springen, bleef hij in het licht van mijn koplampen lopen. Maar het kan nog gekker… ten hoogte van bocht 40 dacht ik dat ik zelf gek werd! Ik zag lichtjes bewegen! Het bleek een fietser te zijn, bezig aan de beklimming vanaf de Prato kant, ‘s morgens om 4:25 uur! Even dacht ik dat Jack van Zundert bezig was voor de liefhebbers een extra lus uit te pijlen, maar het bleek een andere fanatiekeling te zijn. Eigenlijk helemaal zo gek nog niet: géén last van motoren, géén worstenlucht op de top en een berg helemaal voor je zelf, met opkomende zon, en ‘slechts’ aangemoedigd door een vos en een hert.
Gelukkig ben ik veilig beneden gekomen en al om half drie vanmiddag was ik weer thuis. Vanavond een half uurtje op de hometrainer lekker uit fietsen, zo stijf ben ik geworden van de autorit. Ik kan me er gewoon op verheugen: een ‘tochtje’ zonder hoogtemeters!
Alles wat ik hierboven heb beschreven is écht waar, op één ding na: ik sluit niet uit dat het tóch Jack van Zundert is geweest die ik in bocht 40 heb gezien. Rekening houdend met het tijdstip en zijn fietstempo, hebben jullie hem waarschijnlijk vanochtend ‘gewoon’ aan de ontbijttafel zien zitten…
Het ontbijt smaakte prima die ochtend…