In de tijd dat Lance Armstrong het wielrennen domineerde, deed in zijn ploeg het volgende verhaal de ronde (bron: De Wielermaffia door Tyler Hamilton):
“Armstrong zou zich tijdens een trainingskamp vergrepen hebben aan een stuk chocoladetaart. Dat moet uitstekende taart zijn geweest aangezien hij een tweede stuk nam. Hierna deed hij het ondenkbare en nam een derde stuk. Zijn ploeggenoten zagen het met lede ogen aan, omdat ze wisten wat er zou volgen. De volgende dag had oorspronkelijk een ontspannen trainingsdag moeten worden. Maar de taart had daar verandering in gebracht. Armstrong verplichtte de ploeg tot een zware training van vijf uur, om de taart kwijt te raken die alleen hij had gegeten. Als hij zondigde, moest de hele ploeg daarvoor boeten…”
Iets ‘soortgelijks’ heb ik gisteren meegemaakt. Op weg naar mijn werk viel mijn oog bij een tankstation op een enorme XL reep overheerlijke chocolade. Ik kon me niet beheersen en kocht ‘m, toen nog in de veronderstelling dat ik één klein stukje zou pakken en de rest zou bewaren voor een later tijdstip.
Nog vóór dat ik op mijn werk arriveerde was alles op! Ik voelde me schuldig! Waar ik de voorbije weken zo goed op mijn voeding had gelet en die ochtend zelfs nog had ontbeten met een groentesapje, werkte ik nu in een kwartier tijd een mega reep chocolade weg. Ik moest direct aan bovenstaand verhaal van Armstrong denken en besloot mezelf die avond ook maar te ‘straffen’.
Sinds februari van dit jaar ben ik voorzichtig af en toe aan het hardlopen… één of twee keer per maand als afwisseling op het fietsen. Tot gisteren had ik in totaal slechts zeven keer mijn hardloopschoenen aangetrokken. Met een (te) dikke buik heb ik gisteravond mijn eerste halve marathon gelopen. Ik ben de chocolade weer kwijt…