Ik heb Leo Steijn leren kennen tijdens Forza4Energy4All in 2015. Dit was het jaar waarbij het mogelijk was om ná de beklimming van de Mortirolo (op dag 2) via een extra lus de Gavia vanaf Ponte di Legno te beklimmen.
Twee pittige cols op één dag… enkel weggelegd voor de goed getrainde fietser. Ik kende mezelf goed genoeg om te weten dat ik tijdens deze tweede klim het tempo waarschijnlijk niet zou kunnen volgen en twijfelde dus of ik dit wel moest doen. In de lobby van hotel Genzianella in Bormio deelde ik deze twijfel met Leo, die ik toen nog niet of nauwelijks kende. “Dan blijf ik toch bij je”, was zijn simpele antwoord. “Zelf, maar niet alleen” voegde hij er nog cryptisch aan toe. Ik was verrast door zijn toezegging en besloot de ‘gok’ dan maar te wagen.
Vrijdag 11 september 2015. Ná de beklimming van de Mortirolo was het zover. Onder leiding van supercoach Jack van Zundert daalden acht ‘gekken’ af naar het plaatsje Monno, gezamenlijk fietsten we vervolgens naar de voet van de Gavia. Daarna was iedereen vrij om te ‘knallen’…
“Het weer veranderde van een beetje mistig naar héél erg mistig. Op sommige plekken zag je geen hand voor ogen”
Mijn zeven kompanen fietsten inderdaad één voor één bij me weg en losten langzaam op in de mist. We hadden volgens mij nog geen kilometer geklommen toen ik al ‘geïsoleerd’ kwam te zitten. “Gewoon eigen tempo blijven rijden en je niet gek laten maken”, prentte ik mezelf in. Ik voelde me alleen, had het koud en zat op een gegeven moment met tranen in mijn ogen op de fiets. Waar ben ik toch weer aan begonnen? En die belofte van Leo, hoe zit het daar eigenlijk mee? Ik slaagde er in een knop om te zetten en accepteerde dat ik in m’n uppie de zware klim naar boven moest volbrengen. Er zat niks anders op dan ‘gewoon’ stug door te fietsen.
Het weer veranderde van een beetje mistig naar héél erg mistig. Op sommige plekken zag je geen hand voor ogen. De temperatuurmeter op mijn Garmin gaf 3 graden aan. Gelukkig brak op een gegeven moment het wolkendek even open en had ik zicht op de weg naar boven.
Plots hoorde ik geschreeuw van ‘boven’. Ik volgde het slingerende asfalt en zag heel in de verte, honderden meters hoger, een oranje stipje op een rots. Ik had nog minstens 20 minuten nodig om tot dit punt te komen. En ja hoor, daar stond ie! Leo had de kou getrotseerd en op mij gewacht! Beloofd is beloofd, zo simpel is dat! Mijn moraal was helemaal terug! De laatste 7 kilometer fietsten we gezamenlijk. Ik was uitgeput maar wist dat de top voor het grijpen lag. Leo praatte op me in, voerde me muesli reepjes en (bege)leidde me door de donkere tunnel enkele kilometers onder de top. Het enige dat ik moest doen, was zelf blijven trappen.
“Zelf, maar niet alleen”… ik begreep ineens precies wat hij daarmee bedoelde.
