Toen ik in de nacht van vrijdag op zaterdag om 23:45 uur vanuit Helmond per fiets koers zette richting Leeuwarden, wist ik niet precies waar ik aan begon. Als ik in één dag heen en terug zou willen fietsen, zou dat betekenen dat ik een afstand van ongeveer 500 kilometer zou moeten overbruggen. Vijfhonderd kilometer! Er zijn maanden dat ik dat niet eens haal…
Ik had me voorgenomen de eerste 200 kilometer met de ‘handrem’ erop te fietsen. Gewoon rustig beginnen en kijken hoe het gaat. Niet forceren, hartslag niet boven de 140. Wat ik me óók had voorgenomen was, om alles wat zou gaan gebeuren ‘een plaats te geven’. Ik bedoel daarmee… regen, tegenwind, een lekke band, kou, vermoeidheid… het overkomt je en het verdwijnt niet door jezelf dan opeens zielig te gaan vinden. Accepteer wat je niet kunt veranderen! Acceptatie geeft ontspanning, loslaten geeft rust.
Via Nijmegen, Arnhem, Apeldoorn, Kampen, Emmeloord, Lemmer en Sneek fietste is rustig peddelend met een gemiddelde snelheid van net geen 25 kilometer per uur richting Leeuwarden. Al snel merkte ik dat mijn GPS niet meer deed wat ie de vier voorafgaande jaren wél had gedaan, namelijk navigeren! Op de een of andere manier waren de kaarten niet beschikbaar. Afstand, snelheid en dergelijke werden gelukkig wel geregistreerd, maar regelmatig moest ik even op m’n papieren kaarten spieken om de juiste koers te bepalen.
Ook een lekke band rond 3:00 uur in de nacht kon me niet van mijn stuk brengen. Integendeel, ik vond mezelf maar een bofkont dat dit precies gebeurde, op het moment dat ik een goed verlicht bushokje passeerde. Een ideale plek voor kleine reparaties, nietwaar? Niet veel later fietste ik over nauwelijks verlichte wegen op de Veluwe, een lekke band aldaar zou veel vervelender zijn geweest! En ach, die regen tussen 3:00 en 5:00 uur… daar hebben ze ooit regenpakken voor uitgevonden! Kortom, ook hier: accepteren, loslaten en vrolijk verder!
“Accepteer wat je niet kunt veranderen! Acceptatie geeft ontspanning, loslaten geeft rust”
De eerste 240 kilometer verliepen dus voorspoedig en om 11:30 uur in de ochtend arriveerde ik bij Geert, Margreet en Paulien Vogelzang. Wat een hartelijke, vriendelijke mensen! De tafel was al gedekt en na 4 kopjes koffie, de nodige broodje en een dikke knuffel van Paulien, vertrok ik rond 13:30 uur aan mijn terugreis. Eén ding wist ik toen al zeker: in de kilometers die nog volgden zou de wind (met name in Friesland en Flevoland) niet echt mee gaan werken…
Desondanks besloot ik om niet de kortste weg naar huis te kiezen, maar via Urk en Harderwijk te fietsen. Op Facebook had ik laten weten daarbij ook door Rutten te rijden, woonplaats van mito vriendje Willem! Ik vond het een bijzonder moment toen ik (op zo’n beetje de enige rotonde in Rutten) Ferdinand Dijkstra al aan de weg zag staan. Of ik even mee wou voor een bakkie en een foto met Willem? Ik voelde mij vereerd! Natuurlijk wil ik dat!
En dus volgde een meet-and-greet met Willem. Het ‘menneke’ mag dan zelf niet zo veel energie hebben, hij weet wel een enorme hoeveelheid energie op anderen over te brengen en gaf mij in ieder geval vleugels! Met een big smile op mijn gezicht (maar inmiddels ver achter op schema) zette ik vanuit Rutten koers richting Harderwijk. Lange, rechte wegen waar geen eind aan leek te komen. Ik begreep ineens waarom Ferdinand tijdens Forza in 2014 niet wilde dalen; Mensen, woonachtig in deze streek van Nederland, hebben gewoon nooit geleerd hoe ze een bocht moeten nemen!
In Harderwijk (kilometer 378) werd ik enthousiast door Colinda Jansen ontvangen. Bordje macaroni, gebakken eitje, augurkje… deze jongen kon er weer helemaal tegen! Om 21:45 uur zette ik mijn tocht weer voort! De achterstand op het geplande tijdsschema zorgde er wel voor dat ik me moest voorbereiden op een tweede volledige nacht op de fiets. Ik vond dat niet echt een fijn vooruitzicht. Colinda drukte me op het hart dat ik ook deze ‘zorg’ gewoon los moest laten. Laat (of héél vroeg zoals je wil) zou het sowieso wel worden. Wederom gewoon accepteren wat je toch niet kunt veranderen!
“Lange, rechte wegen waar geen einde aan leek te komen“
Fysiek ging het eigenlijk nog best oké, maar op de een of andere manier was ik soms een beetje ‘gedesoriënteerd’ of zo. In gebieden waar ik al vaker heb gefietst en de weg in principe op mijn duimpje ken, slaagde ik er nu ineens in de verkeerde afslagen te kiezen! Een rare gewaarwording. Gelukkig kreeg ik vanaf Apeldoorn (kilometer 410) gezelschap van Giovanni Stangoni, die mij vanuit Helmond tegemoet was komen fietsen. Ik ken Giovanni eigenlijk helemaal niet zo goed, we hebben twee keer eerder met elkaar gefietst. Zijn gezelschap deed mij echter goed. Hij heeft mij door een aantal lastige momenten heen geholpen. En als ik voor de zoveelste keer ‘zeker’ wist dat we linksaf moesten en we uiteindelijk toch weer terug konden fietsen, dan accepteerde hij dit zonder mopperen. Een karakter mannetje, die met zijn positieve instelling het perfecte gezelschap was gedurende onze laatste loodjes!
En toen, rond 5:00 uur in de ochtend, ging plots het scherm van mijn GPS op zwart! Definitief naar de kl*te! Dat dit nou nét tijdens deze rit moest gebeuren! Even was ik in de overtuiging dat ik kon fluiten naar mijn rittenregistratie, maar gelukkig heb ik (een dag later) het fit-bestandje via een tool op internet kunnen fixen. Hieruit viel op te maken dat m’n Garmin er op kilometer 511 mee gestopt is, precies 10 kilometer vóór dat ik om 5:20 uur weer veilig thuis arriveerde.
Al met al dus 521 kilometer gefietst, mooie mensen ontmoet en mezelf weer iets beter leren kennen. Ik kan het iedereen aanraden…