Sinds de dood van mijn schoonmoeder (een dikke 7 jaar geleden) komt mijn schoonvader bijna dagelijks bij ons over de vloer: we eten samen, hij past op onze zoon Max, doet boodschappen, kookt zelfs af en toe en een aantal keren per jaar gaan we met zijn vieren op vakantie.
Monique en ik zeggen regelmatig tegen elkaar dat we eigenlijk niet één maar twee kinderen hebben. Opa Karel hoort gewoon bij onze inboedel. Vorige week maandag vocht hij ineens voor zijn leven. De dag daarvoor was er nog ‘niks’ aan de hand en hadden we nog gezamenlijk de 8e verjaardag van Max gevierd. Minder dan 24 uur later werd hij door de ambulance naar het ziekenhuis vervoerd en op de intensive care zelfs in een kunstmatige coma gebracht. Een dubbele longontsteking in combinatie met zijn leukemie leek ineens teveel van het goede te zijn…
Als een wonder gaat het vanaf gisteren plots beter met hem. De ontstekingswaarden zijn prima en de koorts is weg. Langzaam wordt hij weer wakker en vandaag hebben we zelfs weer even met hem gepraat en zijn eerste ‘godverdomme’ mogen horen. Zijn bloedwaarden blijven reden tot zorg, maar wat zijn we blij met deze vooruitgang!
“Opa Karel hoort gewoon bij onze inboedel”
De afgelopen dagen is ons wel duidelijk geworden dat het bevorderen en ondersteunen van (wetenschappelijk) onderzoek naar kanker in alle mogelijke vormen, nog steeds keihard nodig is. Wat zou het mooi zijn als er in de toekomst niemand meer dood hoeft te gaan aan deze rotziekte!
En daarom doe ik in 2016 voor het 4e achtereenvolgende jaar mee aan Alpe d’HuZes. Gewoon omdat het moet! Voor opa Karel, maar ook nog steeds voor Lisa, Shirley, Charon en Peter!
