Eigenlijk zou ik via Niger en Mali naar Dakar in Senegal fietsen. Ik stuitte echter op rebellengeweld in Zuid-Algerije en het werd té gevaarlijk. Er zat niks anders op dan accepteren dat verder fietsen niet verstandig was. Al snel had ik een nieuw doel: het scoren van een vliegticket waarmee ik terug naar Europa kon vliegen.
En dus stond ik die ochtend al vroeg in een of ander vaag, luguber ticket bureau. Zelden had ik zo’n ongeorganiseerde bende bij elkaar gezien. Ik koos de op het oog snelste rij uit en sloot geduldig aan. Naast mij stond nog een ‘Europeaan’. Hij stelde zich voor als Jörg, afkomstig uit Duitsland en in het dagelijks leven werkzaam als taxichauffeur in Berlijn. Hij had gebackpackt door de Sahara en vond het eveneens welletjes. Ik bood hem aan die avond een hotelkamer met mij te delen om een dag later samen naar een (nog te kiezen) bestemming in Europa te vliegen. Hij stemde toe en we slaagden er uiteindelijk in voor de volgende dag een vliegticket naar Parijs te boeken. Minder dan 24 later arriveerden we op het vliegveld.
Omdat ik nogal ziek, zwak en misselijk was, bood Jörg aan een deel van mijn bagage te dragen. Hij had immers alleen zijn rugzak, naast mijn ‘gewone’ bagage had ik ook nog een fiets mee te slepen. Zonder na te denken gaf ik hem mijn achtertassen. Door het gedrang en de chaos (én het feit dat ‘alle ongeduldige Algerijnen’ die dag schijnbaar een groepsuitje hadden op het vliegveld van Tamanrasset) raakte ik hem enigszins uit het oog. Uiteindelijk stond ik enkele meters achter hem in een lange rij.
De bagage controle verliep voor Afrikaanse begrippen redelijk soepel. Jörg was al snel aan de beurt. En jawel hoor… hij werd er uitgepikt en ‘getrakteerd’ op een uitgebreide bagagecheck. Daar stond ‘ie dan… met MIJN tassen, totaal niet wetend wat daar in zat. Eén voor één werden mijn spullen op tafel gelegd. Van een afstand keek ik toe en zag ik hoe een van de douaniers twee kleine plastic zakjes met wit poeder uit mijn fietstas tevoorschijn haalde. Hij keek Jörg doordringend aan…
“Met een gezicht van “Das habe ich nicht gewußt” probeerde hij te redden wat niet meer te redden viel”
Die stond als aan de grond genageld. Met een gezicht van “Das habe ich nicht gewußt” probeerde hij te redden wat niet meer te redden viel. Leg in zo’n situatie maar eens uit dat de desbetreffende tas niet van jou is! Ik wurmde mij naar voren om hem uit zijn lijden te verlossen. Het kostte me enige moeite om de ambtenaar van dienst ervan te overtuigen dat ze toch écht géén drugskoerier in de kraag hadden gevat. De verklaring was namelijk heel simpel…
Als voorbereiding op een lange etappe door de woestijn, verzamelde ik in die tijd bij de plaatselijke ‘buurt super’ altijd zo veel mogelijk voedsel. Veel was er in een oase doorgaans niet te krijgen maar aan twee artikelen was er zelden gebrek: batterijen en babyvoeding. Dat laatste kocht ik regelmatig in poedervorm. Handig om onderweg een papje mee te bereiden. En in plaats van dan ergens langs de route te gaan zitten prutsen c.q. knoeien, vond ik het makkelijker om vooraf afgemeten porties te maken. Niks handiger dan daarvoor zo’n kleine plastic zakjes met strip te gebruiken. Ik was alleen vergeten deze uit mijn bagage te verwijderen. Oeps…